Ben afgereisd naar de Middellandse zee, om het koude Nederlandse voorjaar achter me te laten. Heb een leuk hotel geboekt, met heerlijk uitzicht over de blauwe zee. Dagelijks schijnt de zon, en mijn huid krijgt weer een kleurtje.
Vooral 's morgens is het paradijselijk; de lucht nog fris, het water glinstert in de rijzende zon, en er varen bootjes voorbij. Zo lieflijk als een krans madeliefjes om het hoofdje van een lachende peuter.
's Morgens lekker relaxed ontbijten op een terras vlak aan zee met hoorbaar kabbelende branding. Mijn tafel staat in een zeebriesje, onder de bomen, slechts van het strandje gescheiden door een wandelpad. Het buffet offreert lekkere verse dingen zoals brood, fruit, roerei en kaas. Ik neem het ervan, en ga verzaligd zitten, genietend van alles, en mijn zonnige humeur. Ik voel me veilig want nergens op de tafels staan asbakken, dus dit hotel weet hoe het hoort. Zo echter niet sommigen van de overige gasten.
Terwijl ik juist geniet van de koele verse jus d'orange, komt er een man langs gelopen over het smalle wandelpad tussen strandje en terras. Een veertiger in spijkerbroek met tattoos en een staartje. In het voorbijgaan blaast hij een grote wolk uit, terwijl zijn walmende peuk handbestuurd zijn mond verlaat. De wind blaast het precies naar mij, alsof de man het zo bedoeld heeft, maar hij vervolgt zijn weg zonder op of om te kijken. Voor hem was dit een handeling zonder gedachten. Daar gaat mijn fijne gevoel en mijn heerlijke jus d'orange proeft ineens slecht; mijn neus is minuten lang bedorven, en mijn longen branden vanwege de binnengekregen vuiligheid.
Maar de vrede keert terug, langzaam vult zich het terras met overige ontbijtgangers. Senioren, jonge mensen, sommigen met kinderen, en zelfs een hoogzwangere.
Naast mij komt een ouder echtpaar zitten. Ze eten kalm en praten zacht. Zij heeft een rimpelig gezicht, de al aangebrachte make-up kan dat niet verbergen. Even later verdwijnt haar hand in een tasje en komt tevoorschijn met pakje en aansteker. Gedienstig loopt de man naar de verre bar, om daar een asbak te pakken. Ik geloof mijn ogen niet; ook deze lui trekken zich werkelijk nergens wat van aan! Zij steekt op en de zwangere vrouw achter haar krijgt de volle laag, een paar keer kort achter elkaar. Zij staat op met haar hand op haar ronde buik, neemt ontbijt mee en gaat een heel eind verderop zitten. Het oudere echtpaar reageert niet. Gelukkig zit ik gunstig in de wind, dus dit afval bereikt mij niet. Ik heb ook geen zin om actie te ondernemen. Maar 's middags schrijf ik wel een email aan het hotel met het verzoek om duidelijker aan te geven dat het eetterras een rookverbod heeft. Dat is het enige dat verslaafden op de rails kan houden.
's Middags zit ik op mijn schaduwrijke balkon wat te werken. Ineens wordt mijn neus getroffen door sterke stank. Het komt van het naastgelegen balkon. Ik kijk om de hoek en zie daar de buurvrouw zitten te paffen. Ze blijkt Duitse en ik maak haar duidelijk dat ze me overlast bezorgt. Ze verplaatst haar stoel, maar dat was het dan. De volgende dag is ze verdwenen. Maar de rookoverlast verdwijnt nooit meer uit mijn leven.
