Sinds 2009, toen ik de eerste astma aanvallen kreeg (ik was al 60+), heb ik enorm veel last gehad van ingangen van ziekenhuizen waar gerookt mocht worden. Althans het roken gebeurde gewoon, ook al kwamen er bordjes ‘verboden te roken’. Het werd niet nageleefd en er werd niet gehandhaafd.
In mijn toenmalige woonplaats heb ik vele brieven gestuurd, mails gestuurd en gesprekken gevoerd tot op hoog niveau. Het mocht niet baten. Zelfs na de nieuwbouw bleef er een rookabri op het plein staan, waar de rokers dan meestal buiten stonden. Zij wilden ook frisse lucht … Maar ik kwam daardoor meestal benauwd binnen. In een ziekenhuis! Ook bij een academisch ziekenhuis in de regio heb ik een warme band opgebouwd met de klachtenfunctionaris hierover. Het hielp niet. Recent hoorde ik dat ze nu wel een rookvrije zone hebben, terwijl ik er zo’n 10 jaar geleden al over ben begonnen.
In mijn nieuwe woonplaats ben ik er vorig jaar ook meteen over begonnen. Ik heb uitgelegd dat een verbod weerstand oproept en dat het bedanken van mensen voor het niet roken (ook vanwege kwetsbare patiënten) een betere optie is. Wie schetst mijn verbazing en blijdschap dat het nu gerealiseerd is om dat te doen. De handhaving kan nog beter, maar er is beslist al een groot verschil te merken. Die positieve aanpak: ‘Bedankt dat u hier niet rookt’, leverde ook leuke gespreksstof op in de familie; je kunt het principe ook in je privéleven toepassen.
