Ik ben op vakantie in Spanje, ach dat klimaat he, en die heerlijke stranden. En zoveel interessante cultuur! Helaas zijn er ook veel rokende Spanjaarden, en vlak ook de buitenlanders op dit punt niet uit. Vooral Duitsers zijn thuis niet veel rookverboden gewend, en ook gewoon fatsoen hebben ze op dit punt niet zo veel.
Op een fraaie ochtend begeef ik me naar het strand voor wat gezwem en gezonnebaad. Mijn witte, nog winterse huid kan wel een kleurtje en vitamine D gebruiken. Zo gezegd zo gedaan. Het eerste wat opvalt dat op de plek waar ik mijn badlaken strek vele peuken zijn achtergebleven. Liggen er sinds gisteren of misschien al vele jaren, want die dingen verteren maar zeer langzaam. Met een vies gezicht, en een besmet humeur, raap ik een tiental peuken, en werp die in een afvalbak. Want daar ga ik niet inliggen.
Zwemmen nu! Heerlijk en verfrissend. En ik vergeet het incident. Maar ik word helaas niet vergeten! Ik vlei me neer om in de zon op te drogen en wat naar muziek te luisteren, en ik dommel een beetje weg. Dat is lekker! Tot mijn alarmbel aanslaat en ik opschrik door een smerige bijtende stank. Ja hoor, naast me blijkt een stelletje te zijn neergestreken. en die delen blijkbaar de hobby van het roken waar het hun uitkomt. Ik gebaar hen dat ik er last van heb, maar ze halen gemeenschappelijk hun schouders op. Het is daar toch niet verboden?
Ik voel me genoodzaakt te vertrekken. Het is onder de hand toch koffietijd, en ik strijk neer op een terrasje, waar een heerlijk ochtendzonnetje hartverwarmend werkt. Ik bestel een 'cafe con leche', maar die is nog maar nauwelijks gearriveerd, of 2 kerels gaan naast me zitten en beginnen hun ontbijt met het opsteken van sigaretten. En ik mag de afvaldampen tot mij nemen... Ik neem mijn juist gearriveerde koffie mee naar een andere plek (gelukkig is die er nog net). De ober kijkt verbaasd, maar ik maak hem duidelijk wat er mis is. Hij zwijgt, en stemt dus toe.
Ik voel me opgejaagd en bestel dus geen tweede ronde, ondanks dat je eigenlijk op een been niet kunt lopen. Maar nu moet het maar. Ik begeef me terug naar mijn appartementje, in de hoop daar rust en vrede te vinden. Ik neem er plaats op het terras, en begin aan een boek. Maar de buurvrouw beneden, notabene met 2 kleine kinderen bij zich, besluit dat haar tabaksverslaving op haar terras recht onder me, onderhouden moet worden. En de opstijgende afvalrook is wederom voor mij. Mijn neus-sensoren registreren dit feilloos, en ik hou me in mijn woede op de jonge moeder los te laten. Maar ze verschijnt nog vele malen die week rokend op het balkon, en na een paar dagen vraag ik haar of ze zich wel realiseert dat ze mij last bezorgd. "Ja, maar waar moet ik anders roken? Ik kan mijn kinderen toch niet blootstellen!", is de domme wedervraag.
's Avonds ga ik uit eten in het sjieke restaurant 'La Barracuda", met het mooiste uitzicht dat je denken kunt. De zon staat op punt onder te gaan, en het wordt al fris. Dus ik besluit plaats te nemen op een overdekt en afgeschut terras, en bestel een glaasje wijn en een mooi visgerecht. Het glaasje wijn komt direct met het gebruikelijke mandje brood, en ik geniet. Maar niet voor lang. Aan het tafeltje naast me strijkt een Duitstalig gezelschap neer. Ik zit er met mijn rug naartoe, maar registreer al snel een penetrante stank van brandende tabak. Een van de dames heeft opgestoken. Ik draai me om en meldt dat ik daar last van heb. Maar ze reageren collectief dat dat mijn probleem is, omdat roken daar zou zijn toegestaan. Hetgeen dus niet waar is.
Ook de Spaanse tabakswetgeving is op dit punt heel helder. Ik wend me tot de eigenaar en beklaag me. Die zegt laf, dat hij er niets aan kan en wil doen. Dus deel ik hem mede dat ik mijn maaltijd in die omstandigheden daar niet wil gebruiken, en dreig te vertrekken. Hij haalt de schouders op. Dus ik vertrek, met achterlating van een reeds aangebroken glas wijn, broodje, en -uiteraard- een onbetaalde rekening. Want ik ben wel goed maar niet gek. Later plaats ik een boze opmerking op zijn Facebook pagina.
Ik ben nu 72, en ga niet meer mee maken zonder schade en overlast van roken te kunnen leven. Het anti-roken beleid is daarvoor te traag in ontwikkeling, en intussen gaat de misdadige industrie gewoon door met nieuwe klanten te werven. Bah!!!
