Ex-roker Yvonne veegt de vloer aan met alle negatieve reacties op de voorstellen van Clean Air Nederland en Pauline Dekker. En wel op zo'n manier dat Clean Air Nederland zegt: chapeau!
‘Kom je aan mijn sigaret, dan kom je aan mij’. Dat is de doorsnee reactie van het gros van de rokers als er ook maar íets over gezegd, geschreven of besloten wordt.
Rookverbod in de horeca? Paniek in de tent! Niet roken in je eigen tuin? Zijn ze nou helemaal besodemieterd! En nu longarts Pauline Dekker pleit voor een rookverbod op de werkvloer omdat rokers anderhalf maal zo vaak en zo lang ziek zijn als niet-rokers, zijn de rapen natuurlijk helemaal gaar.
‘Ik bepaal zelf wel wat ik doe!’ en ‘Er zou een verbod moeten komen op zeuren!’ wordt er acuut getetterd. Maar dat is nou juist het punt. Je bepaalt niet zelf wat je doet. Niet alleen omdat je nu eenmaal rekening dient te houden met je omgeving, maar het is ook de nicotine zelf die bepaalt wat je doet. Je bent verslaafd, dus met iedere trek die je neemt word je gehersenspoeld. Roken tast de hersenen aan, en dat is aan de mate van stijfkoppigheid waarmee sommige mensen hun rookgedrag vergoelijken goed te merken.
Chapeau
Nu ben ik zelf 15 jaar geleden cold turkey gestopt met deze vieze gewoonte (jaja, dat zijn de ergste zeurkousen, dat weet ik nu wel), dus klinkt het wellicht wat hypocriet uit mijn ex-rokersmond, maar ik ben natuurlijk niet voor Jan met een korte achternaam gestopt. Daarom ben ik van mening: chapeau voor Pauline Dekker. Zij heeft verstand van longen, en zo zal zij vast wel weten waar ze over praat.
‘Bied werknemers met ontwenningsverschijnselen nicotinepleisters of -tabletjes aan. Ga met ze in gesprek, bied rookstopbegeleiding aan’, zegt ze, en dat lijkt mij niet meer dan fair. Rokershersens willen er echter niets van weten. Het rokersbrein wil niet horen dat bijna 90% van de longkankergevallen is de wijten aan tabaksgebruik. Rokersverstand is Oost-Indisch doof als het gaat om die wereldwijd jaarlijks 600.000 doden als gevolg van passief meeroken.
Nee, rokers steken liever hun nicotinehoofd in het zand en wijzen het bruine rokersvingertje liever naar andere ongezonde zaken, opdat hun eigen gewoonte hiermee minder kwalijk lijkt: alcohol. Suiker. Uitlaatgassen. En ja zeg, mijn verslaving spekt toch ook de staatskas dus dan heb ik zelf ook nog wel wat te zeggen ja?! Alsof je vooral paft om de staatskas een plezier te doen.
Rokersgordijn
Ten eerste: het stinkt. Een sigaret ruik je al op 50 meter afstand. Geloof me, zodra dat rokersgordijn is opgetrokken en je hersenen niet meer negatief worden beïnvloed door tabak, dan realiseer je je pas hoe je jezelf al die tijd beet hebt laten nemen. Hoe je er al die jaren hebt bijgelopen als één grote wandelende peuk. Hoe slecht je conditie was, hoe grauw je huid en hoe stupide je eigenlijk uit je nek zat te kletsen. En dat het niet fijn is om als niet-roker te zoenen met iemand die zijn sigaret zojuist heeft uitgedrukt – het is als zoenen met een asbak.
Ten tweede: als ik een wijntje drink, heeft alleen míjn lever daar last van, niet de persoon naast me en dat geldt evengoed voor al het andere ongezonde voedsel. En hoe komen jouw sigaretten in de winkel terecht, denk je? Juist ja, door auto- en vrachtverkeer en dat rijdt nu eenmaal niet op limonade. En als die uitlaatgassen-smoes er dan toch eindeloos wordt bijgetrokken, even voor de goede orde: als íets de staatkas spekt dan zijn dat wel benzineaccijns.
Het moet dan ook maar eens afgelopen zijn met die rookpauzes, en daarmee de samengeklonterde nicotinejunkies die de ingangen van winkels en kantoorpanden barricaderen met rookgordijnen. Als klant is het op deze manier allerminst prettig winkelen. En als werknemer is het bijzonder ergerlijk wanneer je collega’s aldoor het werk laten liggen voor hun nicotineshot. Je kunt het als zeuren beschouwen, maar roken is nu eenmaal niet meer van deze tijd, wen er maar aan. Wil je je sigaretten niet opgeven? Prima. Maar geniet er dan van op een plek waar niemand, maar dan ook niemand er hinder van ondervindt. In je eigen huis.
